Erik pozostał nieruchomy na progu.

Zmęczenie, podróże i liczne nadgodziny odbiły się negatywnie na jego oczach, ale teraz coś w nim pękło, a szczególnie w oczach jego matki.

Była tam, ściskała ramię całe w zielonkawo-niebieskich siniakach i udawała, że ​​płacze, jakby w tym momencie była to absolutna prawda.

Doskonały akt.

Wtedy zobaczyła telefon.

Nagranie wideo nadal trwa.

Widziałem go.

Wszystko.

Obrazy z niebieskimi plamkami.

Upadek jest symulowany.

Moment, w którym jego matka, ponieważ była przekonana, że ​​jest sama, przygotowywała się na „wypadek”.

Przerzucił ją przez ramię.

Powietrze zdawało się zamarzać.

Jedynie zegar na korytarzu wydawał przytłumiony dźwięk wybijający godziny.

— Co takiego, mamo? — zapytał Erik stłumionym, lecz lodowatym głosem.