Moja rodzina zawsze naśmiewała się z mojego męża, że ​​nie zarabia tyle, co mój brat. W Święto Dziękczynienia moja mama uśmiechnęła się krzywo i zapytała: „Więc kiedy znajdziesz prawdziwego mężczyznę, który będzie w stanie utrzymać rodzinę?”. Mój brat zaśmiał się: „Tak, może kiedyś będzie mógł dla mnie pracować”. Mąż ścisnął moją dłoń i szepnął: „Puść ją”. Ale ja nie puściłam. Wstałam, wyjęłam telefon i powiedziałam: „Zabawne, że tak mówisz, bo od dziś rano mój mąż jest właścicielem twojej firmy…”.

Moja rodzina zawsze naśmiewała się z mojego męża, że ​​nie zarabia tyle, co mój brat. W Święto Dziękczynienia moja mama uśmiechnęła się krzywo i zapytała: „Więc kiedy znajdziesz prawdziwego mężczyznę, który będzie w stanie utrzymać rodzinę?”. Mój brat roześmiał się: „Tak, może kiedyś będzie mógł dla mnie pracować”. Mąż ścisnął mnie za rękę i wyszeptał: „Odpuść sobie”. Ale ja nie dałam się.

Wstałam, wyciągnęłam telefon i powiedziałam: „Zabawne, że tak mówisz, bo od dziś rano mój mąż jest właścicielem twojej firmy”. Mój brat zakrztusił się drinkiem. Mama krzyknęła: „To niemożliwe”. Mąż uśmiechnął się i powiedział: „Och, to całkiem możliwe. Cofnijmy się trochę. Widzisz, w mojej rodzinie zawsze coś było na temat pieniędzy.

Jeśli nie zarabiałeś sześciocyfrowej kwoty, nie byłeś wart ich czasu. Mój brat Daniel był ich złotym dzieckiem. Był typem faceta, który wchodził do pokoju i oczekiwał, że wszyscy przestaną robić to, co robią, żeby tylko zauważyć jego istnienie. A co smutne, moi rodzice to podsycali. Nigdy nie powiedzieli tego wprost, ale zawsze wiedziałam, że byli rozczarowani, że wyszłam za Alexa. Alex nie był efekciarzem.

Nie interesowały go designerskie garnitury ani drogie samochody. Pracował w branży technologicznej. Był błyskotliwy, oddany i niewiarygodnie inteligentny. Ale nie afiszował się ze swoim sukcesem, co w oczach mojej rodziny oznaczało, że był nikim. Daniel natomiast był właścicielem firmy budowlanej. No cóż, „był właścicielem” to może naciągane określenie.

Odziedziczył go po naszym wujku i praktycznie dorobił się majątku bez wysiłku. Nie powstrzymało go to jednak przed zachowywaniem się, jakby zbudował go od podstaw. Moi rodzice uwielbiali się nim chwalić. Każda rozmowa w jakiś sposób sprowadzała się do tego, jak pracowity i odnoszący sukcesy był Daniel.

Tymczasem Alex był traktowany jak coś drugorzędnego. Na spotkaniach rodzinnych zagadywali go, lekceważyli jego opinie i robili mu drobne uwagi na temat pracy. Nazywali go informatykiem, jakby był jakimś podrzędnym pracownikiem wsparcia technicznego, a nie inżynierem zarządzającym wielomilionowymi projektami. Moja mama nigdy nie była rozczarowana. Kochanie, jesteś mądra i piękna.