„Mamo, patrz! Wygląda dokładnie jak ja!” — I prawda, która go załamała…

Deszcz właśnie się zaczął, gdy Lauren Carter wyszła z luksusowego sklepu z zabawkami na Madison Avenue ze swoim siedmioletnim synem, Ethanem.
Ściskał nowiutki zestaw klocków LEGO, śmiejąc się, a świat wokół niego był pełen komfortu i kolorów. Lauren trzymała nad nimi parasol, patrząc w górę, jak grzmoty łagodnie przetaczają się po miejskim niebie.

Przechodzili przez ulicę w kierunku czekającego samochodu, gdy Ethan nagle się zatrzymał.
„Mamo” – powiedział, wyciągając rękę, wskazując małym palcem na drugą stronę ulicy. „Ten chłopak wygląda zupełnie jak ja!”

Spojrzenie Lauren podążyło za jej wzrokiem.
Po drugiej stronie ulicy, niedaleko rogu piekarni, mały chłopiec skulił się pod zepsutym parasolem. Jego ubranie było przemoczone, a włosy splątane i posklejane. Jadł resztki porzuconego papierka po kanapce. Pomimo brudu, coś w nim było dziwnie znajomego – te same głębokie brązowe oczy, ten sam dołeczek w brodzie, ten sam delikatny kształt ust.