Przez siedem lat Emily musiała znosić te same okrutne słowa, powtarzane niczym zdanie:
— „Jesteś tylko gościem w tym domu”.

I może wszystko trwałoby wiecznie, gdyby nie jeden dzień, w którym Margaret przekroczyła granicę – wyrzucając rodziców Emily z domu. Od tamtej chwili wszystko się zmieniło.

Część 1 – Siedem lat milczenia i upokorzenia
Kiedy Emily i Daniel się pobrali, wierzyła, że ​​miłość wystarczy. On urodził się i wychował w Chicago, ona zaś pochodziła z małego miasteczka w Ohio. Emily emanowała determinacją osoby, która ciężko pracowała od dzieciństwa; Daniel miał spokój mężczyzny, który dorastał w stabilnej atmosferze.

Dom, do którego się wprowadzili, należał kiedyś do babci Daniela. Dla Emily był to początek nowego życia. Zainwestowała swoje oszczędności w odmalowanie ścian, zakup skromnych mebli i powoli przekształciła go w prawdziwy dom.

Ale od samego początku cień Margaret wisiał nad wszystkim. Dumna ze swojego awansu, który osiągnęła od skromnych początków, teraz uważała się za lepszą od wszystkich.

Miała klucz. Przychodziła i wychodziła, kiedy chciała. Krytycznym okiem sprawdzała każdy kąt.

— „Ten dom należy do naszej rodziny od pokoleń. Ty, Emily, jesteś tu tylko przejazdem”.
Emily wymusiła uśmiech, stłumiła dumę i unikała konfliktów. Kochała Daniela i pragnęła spokoju. Jednak w głębi duszy każde słowo Margaret raniło ją głęboko, niszcząc poczucie przynależności.

Część 2 – Rany życia codziennego
Życie w domu z dnia na dzień stawało się cięższe. Margaret miała zdanie na każdy temat: sposób gotowania Emily, zabawki porozrzucane w salonie, a nawet sposób wychowywania ich synka, Noaha.