Mój ojciec – Daniel Mercer – nie był zwykłym człowiekiem. Był byłym szpiegiem, mistrzem cieni i szeptów. Wiódł życie pełne sekretów i milczenia, od którego ja kiedyś uciekałem, pragnąc normalności ponad intrygami, które były jego nieustanną towarzyszką. Ale w tamtej chwili, gdy chłód zdrady wciąż wisiał nade mną niczym wilgotna mgła, uświadomiłem sobie, jak rozpaczliwie potrzebowałem takiego życia.

Jego obecność była niczym tarcza, obietnica ochrony przed koszmarem, który stał się moją rzeczywistością. Gdy się zbliżył, strażnik, który mnie blokował, cofnął się o krok. Coś w oczach mojego ojca ostrzegało go przed niebezpieczeństwem. Powietrze zdawało się drgać, elektryzujące od niewypowiedzianego napięcia.

„Ruszajmy szybko” – powiedział mój ojciec niskim, ale rozkazującym głosem. Delikatnie położył mi dłoń na plecach, prowadząc mnie w stronę bocznego wyjścia. Jego pewność siebie była zaraźliwa, przebijając się przez mój strach z każdym miarowym krokiem.