Mając zaledwie czternaście lat, wyrzucono ją z domu, ponieważ była w ciąży — kilka lat później jej powrót zaszokował całą rodzinę.

Emily nie protestowała. Po prostu złapała się za brzuch – maleńkie życie, które uczyniło ją wyrzutkiem – i zrobiła pierwszy krok ku wygnaniu.

Tej nocy przeszła kilometry, w przemoczonych trampkach, z sercem cięższym od torby. Każda mijana lampa na ganku przypominała jej o tym, co straciła: ciepło, rodzinę, prawo do bycia dzieckiem. Kiedy życzliwa nieznajoma o imieniu Ruth znalazła ją drżącą na stacji benzynowej, Emily ledwo mówiła. Ruth była pielęgniarką w pobliskim miasteczku; dała Emily koc, miejsce do spania i – przede wszystkim – poczucie, że ktoś wciąż widzi w niej człowieka.

Przez miesiące Emily mieszkała spokojnie w małym mieszkaniu Ruth nad pralnią, pracując na pół etatu i uczęszczając do szkoły wieczorowej pod innym nazwiskiem. Kiedy wiosną urodziła się jej córka Lily, Emily sama była jeszcze dzieckiem – przerażona, ale zdeterminowana. Obiecała Lily jedno: „Nigdy nie poczujesz się niekochana tak jak ja”.

Lata zlewały się w przetrwanie. Emily nauczyła się łączyć pracę, opiekę nad dziećmi i zajęcia wieczorowe, aż wyczerpanie stało się rutyną. W wieku dziewiętnastu lat uzyskała dyplom ukończenia szkoły średniej (GED). W wieku dwudziestu trzech lat miała licencję pielęgniarską. A w wieku dwudziestu ośmiu lat wiodła ustabilizowane życie w Nashville – nie luksusowe, ale bezpieczne. Mimo to, niektórymi nocami, gdy układała Lily do snu, zastanawiała się, czy jej matka kiedykolwiek o niej myślała. O wnuczce, której nigdy nie poznała.

Potem zadzwonił telefon.