Życie codzienne układa się w wyodrębnionych. Czasami pojawia się smutek obok siebie, a czasami ludzie, o których myślimy, że ochronią naszą rodzinę, którzy się nimi, którzy je rozbijają. Aby, jak się okazuje, nie mieć żadnych problemów, muszę robić swoje, ale nie wiem, co z tym zrobić, ale nie muszę się tym martwić.

Historia ojca i córki
Moja mama naśladowała Rufusa. Mam 55 lat, urodziłem się i wychowałem w Indianie i z trzech dekad w logistyce transportowej, podróżując po stanach i spędzając więcej nocy w motelach, niż zliczyć.

Z natury jestem zrównoważonym człowiekiem. Ani śledzenia panowania, ani siebie, żyję w dostępnych możliwościach i nie marnuję słów. Ale jestem jedną osobą, która może dotrzeć do mnie do głębi: moja córka, Emily.

W wieku 25 lat Emily jest wszystkim, czego szukałem — inteligentny, współczujący, dostępny. A teraz jest w siódmym porodzie z pierwszym dzieckiem, które będzie moim pierwszym wnukiem.

Życie nie zawsze było dla na łaskawe. Matka Emily, Sarah, zmarła na raka dekadę temu, gdy Emily zmarła 15 lat. Strata Sarah rozdarła nasz świat. Dom był cichy, przepełniony żalem. Emily wycofała się i prawdopodobnie ja też się rozpadłam, zmuszając się do działania dla jej dobrej. Przeżyłyśmy, ale blizny z czasu nigdy do końca nie zniknęły.