W twoim biurze jest kamera – szepnęła córka pokojówki – ujawniając narzeczonego miliardera.

Maya Caldwell miała dziesięć lat, gdy dowiedziała się, że czasami najcichsi ludzie widzą najgłośniejszą prawdę.

Ona i jej matka, Helen, mieszkały przez dwa lata nad garażem posiadłości Granta Sterlinga, niczym duchy w rezydencji miliardera. Helen pracowała jako gosposia Sterlinga. Czyściła szklane ściany, które obramowywały Ocean Spokojny, polerowała marmurowe podłogi i składała ubrania z większą delikatnością niż cokolwiek innego, co robiła kiedykolwiek wcześniej. Trzymała głowę nisko i uczyła Mayę tego samego.

„Jesteśmy tu, żeby pracować, kochanie, a nie żeby nas zauważano” – zawsze przypominała jej Helen.

Ale Maya dostrzegała pewne rzeczy. Miała oczy dziadka – oczy żołnierza, wystarczająco bystre, by wychwycić szczegóły, które inni przegapili. Wpajał jej: czujność sytuacyjna, chrząszcz majowy. Szukaj tego, co nie pasuje.

Pewnego szarego popołudnia, gdy Maya przechadzała się po biurze Granta Sterlinga, zobaczyła coś, co nie pasowało do otoczenia.

Obraz był nowy – burzliwy pejzaż morski w ciężkiej, złotej ramie. Vanessa, narzeczona Granta, dała mu go tego ranka. Wszyscy mówili, że Vanessa to marzenie – miodowe włosy, modelowy uśmiech, urok, który mógł rozbroić pokój. Mayi wydawała się zbyt gładka, jej uśmiech nieco zbyt wyćwiczony, a wzrok bystrzejszy niż głos.