Po śmierci mojej córki jej mąż podrzucił ich córeczkę pod moje drzwi, zostawiając jedynie okrutną wiadomość: „Ona jest teraz twoim ciężarem”. Wychowywałam to dziecko przez piętnaście lat, jakby było moje własne. Aż pewnego dnia znów się pojawił.

Po śmierci mojej córki jej mąż podrzucił ich córeczkę pod moje drzwi, zostawiając jedynie okrutny list: „Ona jest teraz twoim ciężarem”. Wychowywałam to dziecko przez piętnaście lat, jakby było moje własne. Aż pewnego dnia pojawił się znowu – próbując wciągnąć mnie do sądu, twierdząc, że ukradłam mu córkę. Jednak kiedy wyjawiłam prawdę, którą pogrzebał, żałował, że odważył się wrócić.

Noc, w której to wszystko się wydarzyło, wryła się w moją pamięć niczym piętno. Przenikliwy grudniowy wiatr smagał drzewa przed moim skromnym domem w Indianie. Kiedy otworzyłam drzwi wejściowe, żeby sprawdzić, skąd dochodzi hałas, zamarłam. Tam, owinięta w zużyty koc i umieszczona w starym koszyku, leżała moja wnuczka – zaledwie sześciomiesięczna. Na wierzchu leżała złożona kartka papieru z odręcznym pismem, które rozpoznałam od razu.

„Ona jest teraz twoim ciężarem.”
Podpisał ją Matthew Carter, mężczyzna, który kiedyś był mężem mojej zmarłej córki, Emily. Moja córka zmarła w wyniku komplikacji przy porodzie i chociaż Matthew obiecał, że „zajmie się nią”, jego żal szybko przerodził się w gniew. Zniknął z naszego życia wkrótce po pogrzebie Emily, pozostawiając po sobie jedynie ciszę. Tej nocy pojawił się ponownie – nie po to, by odbudować więź, ale by porzucić córkę kobiety, którą, jak twierdził, kochał.