Thomas zamarł z lekko otwartymi ustami.

Thomas zamarł z lekko otwartymi ustami. Jeszcze przed chwilą wyglądał na pewnego siebie, a teraz jego wzrok stracił blask. Po raz pierwszy od wielu lat dostrzegłam cień strachu w oczach męża.

„Elizabeth, nie zmyślaj tego” – mruknął, ale głos mu drżał. „Nie ma takiej rezerwacji”.

Powoli, z chirurgiczną precyzją, wyciągnąłem z szuflady biurka grubą teczkę. Położyłem ją przed nim i otworzyłem na pierwszej stronie. Tam, czarno na białym, widniały jego i moje podpisy pod dodatkowym zapisem Karty, wprowadzonym ponad dziesięć lat temu.

Rozpoznajesz to? – zapytałam chłodno. – Twój podpis. Twój typowy odruch to: „Lizzie, wszystko w porządku? Daj mi podpisać”. Twoja duma polega na tym, że jestem tylko kobietą, cieniem, który płaci rachunki i prasuje twoje koszule.