„Czy ktoś może potrzymać dziecko, żebym mogła odpocząć?” Po cesarskim cięciu szepnęłam, żeby ktoś potrzymał moje dziecko – ale nikt nie przyszedł. Następnego ranka mama napisała: „Najlepsze rodzinne wakacje!”… Sześć tygodni później, 88 nieodebranych połączeń i SMS z prośbą o 5000 dolarów wszystko wyjaśniły.

Po operacji szepnęłam przez łzy: „Czy ktoś może potrzymać dziecko, żebym mogła odpocząć?”. Mijały godziny. Nikt się nie pojawił. Następnego ranka, wciąż krwawiąc i ledwo stojąc, otworzyłam Facebooka i zobaczyłam wpis mamy: „Najlepsze rodzinne wakacje!”. Sześć tygodni później, wciąż słaba i ze szwami, mój telefon rozświetlił się osiemdziesięcioma ośmioma nieodebranymi połączeniami i SMS-em od siostry: „POTRZEBUJEMY 5000 DOLARÓW TERAZ”. Pocałowałam synka w maleńkie czoło i odpisałam.

Operacja, której nie planowałem

Nigdy nie planowałam cesarskiego cięcia. Myślałam, że będę parła jak wszyscy, których znałam. Po siedemnastu godzinach skurczów bez postępu, lekarz wszedł z tym spokojnym głosem, który sprawia, że ​​klatka piersiowa zapada się w sobie i powiedział, że musimy operować. Nie sprzeciwiłam się. Byłam zbyt zmęczona, żeby podnieść głowę. Sala operacyjna była jasna i zimna. Moje ręce były przypięte pasami, ucisk na klatkę piersiową był silny – a potem krzyk. Pierwszy dźwięk mojego syna. Przynieśli go do mojej twarzy na chwilę, a potem szybko odsunęli, podczas gdy mnie zamykali.