47 motocyklistów otoczyło mój dom o świcie, żeby odprowadzić mojego synka do przedszkola — ale to, co przynieśli w odnowionym kasku jego ojca, wzruszyło nas wszystkich do łez

Poranek, który zmienił wszystko

Dokładnie o 7 rano warkot silników wypełnił naszą cichą ulicę. Skórzane kamizelki lśniły w porannym świetle, buty uderzały o chodnik, a motocykle jeden po drugim ustawiały się w kolejce przed naszym małym domem. W środku mój syn Tommy przyciskał twarz do szyby, a w jego szeroko otwartych oczach odbijał się strach i podziw. Przez trzy tygodnie odmawiał pójścia do szkoły. Każdy poranek kończył się tak samo – łzami, błaganiem, jego małe rączki ściskały moje nogi, gdy błagał, żebym go nie zostawiała. Odkąd jego ojciec, Jim, zginął w wypadku motocyklowym, Tommy panicznie bał się, że jeśli mnie zostawi, ja też zniknę.

Ale dziś rano coś było inaczej.