Odszedł od mojej żony i trzech córek, by spełnić marzenie o „idealnej rodzinie”, aż do dnia, w którym wróciłem do domu i zastałem tam ostatnie słowa mojej żony

Rozczarowanie za uśmiechem

Każdego wieczoru moje córki biegły do ​​drzwi, gdy tylko wracałam do domu. Rzucały mi się na szyję, a ich śmiech wypełniał cały dom. Uśmiechałam się w odpowiedzi, ale w głębi duszy czułam frustrację.

Dlaczego nie czułem dumy, jaką czuli inni ojcowie? Dlaczego nie potrafiłem dostrzec w nich siebie?

W mojej głowie krążył obraz „idealnej rodziny” – syna, który wyglądał jak ja, który mógłby kontynuować moje hobby, moje tradycje, a nawet mój upór. Ale zamiast tego miałam trzy córki. Cudowne, bystre, kochające dziewczyny – ale żadna z nich nie dorównywała marzeniu, którego nie mogłam porzucić.

Długo oczekiwane dziecko

Kiedy moja żona ponownie zaszła w ciążę, lekarz powiedział nam, że spodziewamy się chłopca. Byłem przepełniony radością. Wierzyłem, że to dziecko w końcu da mi więź, której tak pragnąłem.

Ale kiedy się urodził, od razu zauważyłam różnice. Jego skóra była jaśniejsza, oczy w kształcie migdałów, a czoło szerokie. Przyglądałam się jego twarzy raz po raz, aż gorycz mnie zatruła.

Pewnego wieczoru wyrzuciłem z siebie słowa, które od dawna nie dawały mi spokoju:
„Jesteś pewien, że on jest mój?”

Moja żona zamarła, a jej łzy płynęły bezgłośnie. A moja dwunastoletnia córka patrzyła na mnie oczami, które przeszywały głębiej niż jakiekolwiek ostrze.

Odchodzenie