Podczas mojej ostatniej wizyty prenatalnej lekarz wpatrywał się w USG, trzęsąc mu się ręce. Powiedział cicho: „Musisz stąd wyjść i uciec od męża”.

Jarzeniówki w gabinecie lekarskim pulsowały słabo, wydając ciche brzęczenie niczym drżący owad uwięziony za szybą. Emma Harris poruszyła się niespokojnie na wyściełanym stole, jedną ręką delikatnie podtrzymując zaokrąglony brzuch. W trzydziestym ósmym tygodniu ciąży była zmęczona, ale jednocześnie przepełniona oczekiwaniem – ta wizyta miała być jej ostatnią wizytą kontrolną przed narodzinami córeczki.

Dr Alan Cooper, jej położnik od prawie roku, pochylił się nad ekranem ultrasonografu. Zazwyczaj mówił ze spokojem i pewnością siebie podczas tych badań – „tu główka, tam bicie serca” – ale dziś jego głos zadrżał. Dłoń trzymająca sondę zaczęła drżeć.

„Czy wszystko w porządku?” zapytała Emma

„Musisz stąd odejść i odsunąć się od swojego męża” – powiedział.

„Co? Dlaczego… o czym ty mówisz?”