Po 5 latach opieki nad żoną wróciłem do domu wcześniej – to, co zobaczyłem, zmieniło moje życie na zawsze

Wciąż uczyłam, gdy zadzwonił szpital. Uciekłam natychmiast, a kiedy ją zobaczyłam, ledwo rozpoznałam kobietę, którą kochałam – niegdyś pełną życia – teraz nieruchomą, ze łzami w oczach i drżącymi ustami, niezdolną do mówienia. Od tego dnia brałam przedłużony urlop. Każda łyżka zupy, każdy opatrunek, każda chwila, gdy musiała się obrócić lub umyć – wszystko to robiłam ja. Nasz mały dom zamienił się w rodzaj prowizorycznego szpitala, zagraconego sprzętem medycznym, artykułami medycznymi i ciągłym zapachem środków dezynfekujących. Wielu ludzi z dobrymi intencjami sugerowało, żebym zabrała ją do domu opieki. Po prostu zaprzeczałam: „To moja żona. Zaopiekuję się nią. Nikt inny”. Dzień po dniu budziłam się przed świtem, żeby gotować, sprzątać i opiekować się nią, jednocześnie dokonując drobnych napraw elektrycznych, żeby zarobić trochę pieniędzy. Wieczorami siadałam przy jej łóżku, czytałam jej i masowałam jej kończyny, mając nadzieję, że jej nerwy w końcu zareagują. Pewnego dnia jej palec poruszył się lekko – tylko lekkie drgnięcie – ale doprowadziło mnie to do łez. Czułem się jak cud. Moja żona prawie się nie odzywała. Żyłem w ciągłej ciszy, czasami kiwając głową albo cicho płacząc. Interpretowałem to jako rozpacz – ale też jako wdzięczność.