Odszedł… Ale to nie tylko mnie złamało

Kiedy Jason odszedł, mój świat nie rozpadł się ot tak – zawalił się wewnętrznie, kawałek po kawałku. Ale najbardziej zdruzgotał mnie nie żal po jego stracie. To okrucieństwo, które nastąpiło potem.

Spodziewałam się, że będę cierpieć razem z rodziną. Zamiast tego broniłam moich dzieci i naszego domu przed kimś, kto powinien był nas wspierać – jego matką.

Byliśmy rodziną – nawet jeśli ona tego nie dostrzegała
Jason i ja byliśmy małżeństwem zaledwie dwa lata, ale to, co razem zbudowaliśmy, miało siłę całego życia. Nie tylko mnie kochał – bez wahania wybrał moje dzieci, Avę i Noaha.

Był przy nich, gdy czytali mi bajki na dobranoc, jedli naleśniki na śniadanie, odbierali mnie ze szkoły, naprawiali rowery. Nigdy nie próbował zastąpić im ojca. Po prostu stał się ich domem. Nasz początek nie był tradycyjny, ale prawdziwy.

Jego matka, Eleanor, postrzegała to inaczej.