Moja nowa synowa krzyknęła: „To nie moje dziecko!” i zabroniła mojemu wnukowi pojawiać się na zdjęciach ślubnych. Więc interweniowałem, żeby pokazać wszystkim, kim ona naprawdę jest.

Wendy jasno dała mi do zrozumienia, że ​​mój wnuk nie jest mile widziany – ani na jej ślubie, ani w jej domu, ani w jej życiu. Mój syn był tam, ale ja nie. Uśmiechałam się, odgrywając rolę oddanej teściowej, czekając na odpowiedni moment, by pokazać wszystkim kobietę, którą poślubił.

Wciąż pamiętam pierwsze spotkanie z Wendy.

Na przykład.
To był brunch w pretensjonalnej kawiarni z betonowymi ścianami, lśniącymi sztućcami i jedzeniem, które wyglądało lepiej, niż smakowało. Przyjechała dziesięć minut spóźniona w obcisłej kremowej marynarce i nie przeprosiła. Przywitała mnie uściskiem dłoni zamiast uścisku i nie zapytała, jak się czuję.

Mój syn, Matthew, nie mógł przestać się uśmiechać. Patrzyłam, jak przygląda się jej twarzy, gdy opowiada o wernisażach, roślinach doniczkowych i czymś, co nazywa się „świadomym projektowaniem”.

Była błyskotliwa, inteligentna i ambitna.

Ale nigdy nie pytała o Alexa, mojego wnuka, syna Matthew z pierwszego małżeństwa. Miał wtedy pięć lat i mieszkał ze mną od śmierci matki.

Jej brak zainteresowania, brak ciekawości i fakt, że o nim nie wspominała, martwiły mnie.

Kiedy Matthew powiedział mi, że się pobierają, moją pierwszą reakcją nie była radość, ale: „Dlaczego ona nigdy nie spędza czasu z Alexem?”.\