Darius Stone miał być w Seattle. Nie doszło do transakcji, a jego prywatny odrzutowiec został zatrzymany do kontroli. Portland nie był planowany; to była po prostu niefortunna przesiadka. Ale kiedy usługa parkingowego wysadziła go w pobliżu urokliwej kawiarni na Alberta Street, coś nieoczekiwanego się w nim poruszyło. Błysk znajomej rzeczy, jak wspomnienie muskające jego skórę.

Prawie przeszedł obok, nie zauważając. Ale coś – instynkt, jakiś impuls – sprawiło, że zerknął w okno kawiarni.

I tam była.

Nia.

Nawet po sześciu latach rozpoznałby ją wszędzie.

Jej loki były upięte, tak jak nosiła je w niedzielne poranki. Delikatnie pochyliła się w stronę trójki dzieci – dziewczynki i dwóch chłopców – żadne z nich nie miało więcej niż pięć lat. Jej wyraz twarzy był ciepły, pełen czułości.

Ale najbardziej wstrząsnęło Dariuszem to, jak patrzyły na nią dzieci.

I jak bardzo byli do niego podobni.

Ta sama soczysta, brązowa cera. Te same wysokie kości policzkowe. Te same dołeczki.

Jego dołeczki.

Dołeczki, które dzielił tylko z jedną kobietą.

Kobieta, która zniknęła z jego życia.

Sześć lat temu.