70-letnia matka zwróciła się do syna z prośbą o pomoc w opłaceniu rachunków za leczenie. Wręczył jej proste opakowanie makaronu i odesłał do domu. Jednak kiedy wróciła i je otworzyła, to, co zobaczyła, odebrało jej mowę.

Dolores opadła na krzesło, a łzy zatarły jej słowa.
Każda kropla niosła ulgę, miłość i przebaczenie jednocześnie.
Zrozumiała wtedy, że milczenie jej syna nigdy nie było obojętnością – lecz strachem, ukrytym pod ciężarem dumy i okoliczności.

Cud

Następnego ranka Dolores poszła do szpitala i przekazała pieniądze.
Operacja zakończyła się sukcesem.
Kiedy się obudziła, słaba, ale żywa, pierwszą rzeczą, jaką zobaczyła, był Ramón, siedzący przy jej łóżku, z czerwonymi i opuchniętymi oczami.

„Mamo” – wyszeptał łamiącym się głosem – „przepraszam… tamtego dnia bałem się, co pomyśli moja żona. Nigdy nie powinienem był cię tak traktować”.

Dolores uśmiechnęła się, kładąc pomarszczoną dłoń na jego dłoni.
„Synu, matka nigdy nie chowa urazy. Pieniądze można odzyskać… ale złamanego serca matki nigdy nie da się naprawić”.

Ramón wybuchnął płaczem, opierając głowę na dłoni matki jak dziecko.
Na zewnątrz, przez okno wpadało światło słoneczne – ciepłe, złociste, niczym samo przebaczenie.

Epilog