56-letnia kobieta dowiedziała się, że jest w ciąży. Gdy jednak nadszedł czas porodu, lekarz ją zbadał i był zaskoczony tym, co zobaczył.

Później przyznała, że ​​unikała badań ultrasonograficznych i nowoczesnych skanów, twierdząc:

„Dawniej kobiety rodziły bez tego wszystkiego. Nie chciałam, żeby technologia zaszkodziła mojemu dziecku”.

Teraz wszystkie te miesiące nadziei, szeptane kołysanki, obietnice złożone dziecku, które nigdy nie istniało – legły w gruzach. Przycisnęła drżące dłonie do brzucha i wyszeptała:

„Ale… wierzyłem…”

Lekarze natychmiast skierowali ją na dalsze badania. Ku jej uldze, guz okazał się łagodny. Operacja uratowała jej życie.

Kiedy się obudziła i wyzdrowiała, siedziała przy oknie szpitalnego pokoju, rozmyślając nad okrutnym zrządzeniem losu. Nie została matką, ale otrzymała coś innego: kolejną szansę, by żyć, cieszyć się życiem i kochać ludzi, którzy wciąż są przy niej.

Gdy przygotowywała się do opuszczenia szpitala, lekarz, który jako pierwszy wyjawił jej prawdę, powiedział:

„Jesteś niesamowicie silny. Może to – twoje przetrwanie – jest cudem przeznaczonym dla ciebie”.

Po raz pierwszy od wielu miesięcy się uśmiechnęła, niosąc w sobie inny rodzaj daru: nie macierzyństwo, a samo życie.