15-letni złodziej sklepowy uśmiechał się szeroko w sądzie po tym, jak okradł sklep – ale to, co wydarzyło się później, pozostawiło go bez słowa

Tej nocy Ethan nie mógł spać. Jej słowa wciąż rozbrzmiewały w jego głowie. Po raz pierwszy w życiu nie czuł się tylko ukarany – czuł się odpowiedzialny. Uświadomił sobie, że jego działania nie tylko przysporzyły mu kłopotów – wyrządziły prawdziwą krzywdę prawdziwym ludziom, których nigdy nie znał.

Po zakończeniu służby społecznej Ethan wrócił do sali rozpraw sędziego Harmona ze stosem odręcznych refleksji. Jego ostatni wpis wyróżniał się. Nierównym pismem napisał:
„Kiedyś myślałam, że kradzież to po prostu sposób na zdobycie tego, czego chciałam. Nigdy nie myślałam o ludziach ciężko pracujących, żeby utrzymać swoje sklepy otwarte. Nie myślałam o matkach, weteranach, rodzinach. Traktowałam to jak żart. Ale nim nie jest. Myliłam się. Nigdy nie chcę być powodem czyjegoś cierpienia. Przepraszam.”

Sędzia Harmon odczytał wpis na głos w sądzie. Ethan siedział w milczeniu – bez uśmiechu, bez sarkazmu – po prostu chłopiec przyznający się do swoich błędów. Jego matka cicho płakała, ale tym razem jej łzy płynęły z ulgi.

Zamykając akta, sędzia powiedział stanowczo: „Panie Miller, rozpoczął pan ten proces pełen arogancji. Kończy pan go świadomie. Niech pan zachowa tę lekcję do końca życia. Sprawa zamknięta”.

Gdy Ethan wyszedł z sali sądowej, nie milczał ze strachu — milczał, ponieważ w końcu zrozumiał powagę swoich czynów.

I po raz pierwszy nie miał ochoty się uśmiechać.